EDEBİYAT

Şair soruyordu; ‘kırdılar mı, incittiler mi Sen’i ?’ Kainat hatırına yaratılmış, var olunuş sebebi bir Peygamberi, kendi öz yurdundan...

Dur... Dokunma bu yolda çaresiz düşen bedenime... Yine savurma küllerimi gözlerinle... Geri git; hizasında olma senin için can çekişen bu canın... Ben kırdım o zeytin dalını,...

İlk okunduğunda insanın içini ısıtan ama bir duraksadıktan sonra irkilten bir kelime. Ardından binlerce sorunun gelebileceği, ucu ölesiye açık olan.. Aşk gibi kör edici...

Yolculuk var gel... Ufuktan umuda, yâr'den yâr'a Leyla'dan Mecnun'a... Gel... Güneş güne kavuşuyor... Gece başlarken bitiyor... Sondan başa, aşktan vuslata... Gel yolculuk var uzağa... Gel ölüm var...

Bırakın toprak sahiplensin Bizim kimsesiz bıraktıklarımızı Ve susun Durun ve sessiz olun Ki Bir yetim avuçlarında toplamakta gözyaşlarını Değmesin diye mezar toprağına,annesinin Bir anne Ölümle sarmalamakta,saklamakta ciğer paresini Bir baba koşmakta hınca hınç, Sokak...

Her şeyin adabı olur efendim. Aklına gelen her şeyin bir adabı vardır. Yemenin ,içmenin, hayal kurmanın ,dua etmenin. Mesela; dua ederken avuç içlerin semaya bakmalı ,için yanmalı...

“Dem” Yüreklerde esen fırtınaların dudaklarda çığlık ,bedenlerde çaresizlik, gözlerde arayışların olduğu demlerdi. Hani toprağın bağrında verilen son nefeslerin , heyhat ki toprağı cellat bilmiş, kendinden...

Gelsen , Hani karanlık gecelere sabahı getirdiğin gibi. Bir zaman gelişini muştulayan diller yok artık ey Nebi . Heyecanla seni bekleyen asırların bekçileri yok. Yokluğun ...

Kudüs; Gözyaşlarını duvarlar ardında saklayan şehir. Sen ki rüzgârında Peygamber sözünü, toprağında izlerini bir sır gibi saklamış, insanlık kadar eski, gök kubbe kadar mavi,...

Rüyalar görüyorum, bulanık, sisli kimi berrak Bir harf, hangi alfabeden olduğunu bilmediğim, Gelip cümle şiirlerimi karanlığa boğuyor. Ardından yas tutuyor şairler Gökyüzünü alıp avuçlarında ufalıyor biri, Yeryüzünü bir bilinmezliğe...