Vakti kötürüm ettikçe üzüldünüz
Çiçekleri açtırmadan …
Karda yürümeden üşüdünüz …
Ve dökülen gazellerin turuncu gövdesi
Vurmadan gözlerinizi !
İnlemeden avuçlarınızda
Üzüldünüz…
Kırık buselerdi belki vakti toplayan
Sonra ırmaklardı deryaları avutan
Vakti kötürüm ettikçe üzüldünüz
Ve rüzgarları
Ve çiçekleri…
Gözlerin isyanıydı arta kalan
Vakte yeni bir çile
…
Nilüfer A. Zontul
